Polish Sue invites you to commemorate victims of communism on the 43 anniversary of Martial Law in Poland (Polish: Stan wojenny) by liting up a candle in your window on the 13 December at 19.30 – the exact time of announcing Martial Law by the military junta led by general Wojciech Jaruzelski.

Link to the event is here :

https://www.facebook.com/share/15fM9vHmT8/?mibextid=9l3rBW

The Martial Law in Poland was declared in the period between 13 December 1981 and 22 July 1983. The government of the Polish People’s Republic drastically restricted everyday life by introducing martial law in an attempt to counter political opposition, in particular the Solidarity movement.

Thousands of opposition activists were imprisoned without charge, and as many as 91 killed. Although martial law was lifted in 1983, many political prisoners were not released until a general amnesty in 1986.

It is necessary to take into account the social and political background at the time.

Since the 1970s, communist Poland was in a deep economic recession. First Secretary Edward Gierek took out a series of large loans from western creditors to achieve a better economic output that instead resulted in a domestic crisis.

Essential goods were being heavily rationed, which acted as a stimulus to establish the first anti-communist trade union in the Eastern Bloc, known as Solidarity, in 1980.

Gierek, who permitted the trade union to appear per the Gdańsk Agreement, was dismissed from his post less than a month later under pressure from the USSR and confined to house arrest. Poland’s already somewhat liberal policies concerning the opposition were worrisome for hardliners in the neighbouring Soviet Union.

The latter feared that the Poles might overthrow communism and ally themselves with the Western Bloc. The Soviets were particularly uneasy as the departure of the most populous nation from Comecon would trigger further financial and economic problems that would bring an end to communist rule in the Eastern Bloc.

After a series of strikes and demonstrations by employees of chief industrial regions, Poland was directly heading towards bankruptcy.

The Military Council of National Salvation was formed by the new First Secretary of the Polish United Workers’ Party, General Wojciech Jaruzelski, who was determined to put an end to the demonstrations and crush the opposition by force if necessary.

There is speculation whether Jaruzelski instigated martial law to prevent bloodshed if the Soviets and other Warsaw Pact countries were to enter Poland under the mutual assistance treaty, like in the Hungarian Revolution of 1956 and the invasion of Czechoslovakia in 1968.

On the 13th December 1981, Jaruzelski announced the introduction of martial law in a televised speech addressed to the entire nation.

The Polish People’s Army, Citizens’ Militia (MO), ZOMO special units and tanks rolled onto the streets to scare off demonstrators, begin regular patrols and maintain curfew.

Intercity travelling was forbidden unless a permit was granted by the authorities, food shortages intensified and censorship was placed again on all media and post. The secret services (SB) wiretapped phones in public booths and state institutions.

On 16 December, pro-Solidarity miners organized a strike against the declaration of martial law at the Wujek Coal Mine in the industrial city of Katowice.

The ZOMO squads harshly pacified Wujek, which resulted in 9 miners’ deaths. All other demonstrations across Poland were met with an armed force, which utilized water cannons, tear gas, batons, truncheons and clubs to disperse crowds and beat protesters.

Thousands were detained, and some were tortured in state prisons.

On the 31 August 1982, in the copper-mining town of Lubin, three people were mortally wounded.

Until the end of Martial Law on the 22 July 1983, approximately 91 people were killed, though this figure varies and is still debated among historians.

Pl: 🇵🇱

Polish Sue zaprasza do uczczenia pamięci ofiar komunizmu w 43. rocznicę stanu wojennego w Polsce poprzez zapalenie świecy w oknie 13 grudnia o godz. 19.30 – czasie ogłoszenia stanu wojennego przez juntę wojskową pod przewodnictwem komunistycznego generała Wojciecha Jaruzelskiego.

Stan wojenny w Polsce został ogłoszony w okresie od 13 grudnia 1981 r. do 22 lipca 1983 r. Władze PRL drastycznie ograniczyły codzienne życie, wprowadzając stan wojenny i juntę wojskową w celu przeciwdziałania opozycji politycznej, w szczególności ruchowi Solidarność. Tysiące działaczy opozycji zostało uwięzionych bez postawienia zarzutów, a aż 91 zostało zabitych.

Chociaż stan wojenny został zniesiony w 1983 r., wielu więźniów politycznych zostało zwolnionych dopiero w wyniku amnestii w 1986 r.

Należy zrozumieć jakie było tło społeczno – polityczne w tamtym czasie.

Od lat 70. komunistyczna Polska pogrążyła się w głębokiej recesji gospodarczej. Pierwszy Sekretarz Edward Gierek zaciągnął serię dużych pożyczek od zachodnich wierzycieli, aby osiągnąć lepsze wyniki gospodarcze, co zamiast tego doprowadziło do kryzysu krajowego. Podstawowe towary były mocno reglamentowane, co stanowiło bodziec do utworzenia pierwszego antykomunistycznego związku zawodowego w bloku wschodnim, znanego jako Solidarność, w 1980 roku. Gierek, który pozwolił związkowi zawodowemu pojawić się na mocy Porozumienia Gdańskiego, został zwolniony ze stanowiska niecały miesiąc później pod presją ZSRR i osadzony w areszcie domowym. Już dość liberalna polityka Polski wobec opozycji niepokoiła radykałów w sąsiednim Związku Radzieckim. Ten ostatni obawiał się, że Polacy mogą obalić komunizm i sprzymierzyć się z Blokiem Zachodnim. Sowieci byli szczególnie zaniepokojeni, ponieważ odejście najludniejszego narodu z RWPG wywołałoby dalsze problemy finansowe i gospodarcze, które położyłyby kres rządom komunistycznym w bloku wschodnim.

Po serii strajków i demonstracji pracowników głównych regionów przemysłowych Polska zmierzała wprost ku bankructwu. Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego została utworzona przez nowego Pierwszego Sekretarza Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, generała Wojciecha Jaruzelskiego, który był zdecydowany położyć kres demonstracjom i zmiażdżyć opozycję siłą, jeśli będzie to konieczne. Istnieją spekulacje, czy Jaruzelski wprowadził stan wojenny, aby zapobiec rozlewowi krwi, gdyby Sowieci i inne kraje Układu Warszawskiego miały wejść do Polski na mocy układu o wzajemnej pomocy, jak w przypadku rewolucji węgierskiej w 1956 r. i inwazji na Czechosłowację w 1968 r. 13 grudnia 1981 r.

Jaruzelski ogłosił wprowadzenie stanu wojennego w telewizyjnym przemówieniu skierowanym do całego narodu. Na ulice wjechały Wojsko Polskie, Milicja Obywatelska (MO), oddziały specjalne ZOMO i czołgi, aby odstraszyć demonstrantów, rozpocząć regularne patrole i utrzymać godzinę policyjną. Podróże międzymiastowe zostały zabronione, chyba że władze udzieliły zezwolenia, niedobory żywności nasiliły się, a wszystkie media i poczta zostały ponownie objęte cenzurą. Służby specjalne (SB) podsłuchiwały telefony w budkach publicznych i instytucjach państwowych. 16 grudnia górnicy pro-Solidarności zorganizowali strajk przeciwko ogłoszeniu stanu wojennego w kopalni Wujek w przemysłowym mieście Katowicach. Oddziały ZOMO brutalnie spacyfikowały Wujek, co spowodowało śmierć 9 górników. Wszystkie inne demonstracje w całej Polsce spotkały się z uzbrojonymi siłami, które wykorzystały armatki wodne, gaz łzawiący, pałki, pałki i pałki, aby rozproszyć tłumy i pobić protestujących. Tysiące osób zostało zatrzymanych, a niektórzy byli torturowani w więzieniach państwowych.

31 sierpnia 1982 r. w mieście górniczym Lubin trzy osoby zostały śmiertelnie ranne. Do zakończenia stanu wojennego 22 lipca 1983 r. zginęło około 91 osób, chociaż liczba ta jest zmienna i nadal jest przedmiotem debaty wśród historyków.

Zdjęcia / Photos : Wikipedia, ARCHIWA (archives) IPN